Aan Vorst en Vaderland gehecht, doch tevreden zijn zij niet

Nadat Limburg in 1839 tegen de zin van veel van zijn inwoners was ingelijfd bij Nederland, moest het ook afgevaardigden leveren voor het parlement in Den Haag. Deze Limburgse kamerleden opereerden in een ongemakkelijk spanningsveld, want hun provincie was en bleef lange tijd een buitenbeentje in de Nederlandse natiestaat. Enerzijds voelden zij zich pure belangenbehartigers voor hun provincie, anderzijds moesten zij zich volgens de heersende opvattingen opstellen als nationale volksvertegenwoordigers.

In deze zeer leesbare studie vertelt Eric Lemmens hoe de Limburgse kamerleden van 1839 tot 1918 omgingen met deze spagaat. Hij kijkt daarbij naar hun positie in de nationalisering en ideologisering van de Nederlandse politiek in de negentiende eeuw, die uiteindelijk leidden tot de vorming van landelijke politieke partijen. Hoe stonden zij tegenover deze ontwikkelingen, en zochten en kregen zij er ook aansluiting bij? Voor het antwoord onderzoekt Lemmens de netwerken waarin de Limburgse kamerleden opereerden, de band met hun kiezers, hun parlementaire activiteiten en hun politieke standpunten binnen en buiten de Kamers.