Vader & zoon krijgen de geest

Als jongetje geloofde Henk van Os al in God.En zijn geloof, dacht hij, was minstens zooprecht als dat van Petrus. Om het te bewijzen,hoefde hij alleen maar even over waterte lopen. En zo haalde Van Os natte voeten inhet Paterswoldse meer.Meer dan zestig jaar later verklaart zijn zoonPieter dat de belangstelling voor religieuzekunst van zijn vader niet met zijn geloof temaken heeft, maar met 'een drang tot godsdienst'.Van Os senior is verbaasd. En ook geïntrigeerd.Maar de materie blijkt zich slechtte lenen voor een gesprek bij een kopje koffie.En zo beginnen de twee een briefwisselingover geloofszaken, die jaren in beslag zalnemen.In de brieven die vader en zoon elkaar schrijven,komt van alles voorbij. Indringendejeugdherinneringen aan sherrydrinkendedominees. Mystieke ervaringen bij deSan Dominico in Siena en op het Spui inAmsterdam. Maar ook persoonlijke drama's,als de plotselinge dood van een zusje, en latervan een zoon, die tegelijk broer is. De gedachtendie deze persoonlijke ervaringen oproepen,verdiepen ze met inzichten van filosofen,psychologen en (kunst)historici.Wat is geloof? In het gesprek tussen vaderen zoon probeert de zoon erachter te komenwaarom zijn generatie de deur naar een georganiseerdgeloofsleven helemaal heeft dichtgeslagen.De vader probeert grip te krijgenop zijn eigen geloof. Toch is hun uitgangspunthetzelfde: het is tegenwoordig niet interessantmeer te vragen wat niet te geloven, maar watwel.