Panama Papers

Het verhaal begint in München. Twee jonge journalisten van de Süddeutsche Zeitung krijgen via een e-mail de vraag of ze geïnteresseerd zijn in data over brievenbusfirma’s. Als ze erop ingaan, begint er vanuit een anonieme bron een enorme hoeveelheid data te stromen: 3,5 terabyte aan documenten. Ter vergelijking: Wikileaks omvatte ruim 400 gigabyte. Panama papers beschrijft hoe de journalisten de almaar groeiende databerg als een stel padvinders te lijf gaan – tot ze merken dat het hun volkomen boven het hoofd groeit. Ze roepen de hulp in van het ICIJ , de internationale organisatie van onderzoeksjournalisten. Een jaar lang, in het diepste geheim, onderzoeken talloze journalisten de ruim elf miljoen documenten. Daaruit blijkt dat de machtigen der aarde brievenbusfirma’s gebruiken om hun geld weg te sluizen en het zo aan de belasting onttrekken; van (ex-)presidenten en dictators als Kirchner, Poetin en Assad, FIFA-functionarissen, drugsbaronnen, sjeiks, banken en verzekeringsmaatschappijen, tot doodgewone superrijken. De spin in het web is het Panamese bedrijf Mossack Fonseca. Eind maart 2016 treden de journalisten in de openbaarheid, maar het verhaal van Obermayer en Obermaier – hoe ze aan de data kwamen, hoe ze hun onderzoek hebben opgezet, wat ze langzaamaan ontdekten – is minstens even spannend en fascinerend als de onthullingen.