En alweer bleven we ongedeerd

Ons gevoelsleven is als een kermisattractie, schrijft Hanna Bervoets. Bij sommigen gaat het op en neer als een schommelschip, maar bij de meesten van ons is het gemoed een ouderwetse houten achtbaan: het kent pieken en dalen maar aan het eind van de rit moeten we concluderen dat we alwéér ongedeerd zijn gebleven.De observatie is typerend voor de columns van Bervoets. In strakke overpeinzingen beschrijft zij alledaagse rituelen en herkenbare bezigheden op geheel eigen wijze. Soms kritisch, vaak troostend en altijd verhelderend. Waarom schamen we ons na een nacht stevig doordrinken? Zijn de Disneyprinsessen écht zo seksistisch? Waarin schuilt de aantrekkingskracht van vermissingsverhalen? Waarom gaan we op vakantie? Is het wel verstandig om je dromen na te jagen? Wat is de functie van nostalgie? En waarom verlangen we naar wat we niet kunnen krijgen?In 'En alweer bleven we ongedeerd' geeft Bervoets op humorvolle wijze antwoord op zulke vragen. Angsten en dilemma's worden op een sokkel gezet, zodat we ze goed kunnen bekijken. En zullen inzien dat we, uiteindelijk, ongedeerd zullen blijven.