Een soort van sterven

In de keuken schonk ik zijn mok vol met koffie en voegde twee schepjes suiker toe. Mijn kaken maakten langzame, malende bewegingen en toen ik genoeg speeksel verzameld had, boog ik mijn hoofd boven de mok en liet het erin glijden. De sliert zakte traag naar beneden, als bij de kasteeltjes van druipzand die ik als kind met mijn zus Kim op het strand maakte. Een schepje melkpoederkleurde de koffie geelbruin en de laatste spuugbelletjes losten op in het vocht. Dit deed ik vaker. Stil verzet. ‘Hier, alsjeblieft.’ Ik zette de mok op de hoek van de tafel, waar Leon er makkelijk bij kon.Door een auto-ongeluk belandt de echtgenoot van Carol in een rolstoel en verandert in een verbitterde man. Met moeite houdt Carol samen met haar moeder en haar dochter het gezinsleven draaiende. Als haar moeder plotseling overlijdt, verandert alles. Carol moet het ouderlijk huis leegruimen, raakt haar baan kwijt en verliest langzaam maar zeker alle grip op het leven. In haar toenemende verwarring en wanhoop ziet ze nog maar één oplossing. Een soort van sterven is een beklemmende roman over schuld en loyaliteit, over mensen die verstrikt raken in een uitzichtloze situatie, en keuzes die onherroepelijk zijn.Bettina Drion is auteur en schrijfdocente. Van haar roman Porselein zijn al vijf drukken verschenen. Een soort van sterven is haar vijfde boek.