Een bijna eindeloze afstand

“Het maakte niet uit dat ik accentloos Engels sprak. Het maakte niet uit dat ik mensen keer op keer vertelde dat ik hier geboren was, in Amerika, dat Engels mijn eerste taal was, dat mijn neven en nichten in Iran me ermee plaagden dat mijn Farsi middelmatig was en ik het bovendien met een Amerikaans accent uitsprak. Het maakte allemaal niets uit.” Inmiddels weten we dat alles wat Tahereh Mafi schrijft, in ons favorietenlijstje terecht komt. Haar nieuwe boek Een bijna eindeloze afstand is gebaseerd op haar eigen ervaringen als tiener. Het is 2002, een jaar na de aanslagen van elf september. Het is een turbulente en verwarrende tijd. Zeker voor iemand als Shirin, een zestienjarig moslimmeisje dat het zat is om altijd aangestaard, beledigd of zelfs aangevallen te worden. Ze is het zat dat mensen haar niet zien om wie ze is, maar altijd direct een oordeel klaar hebben en denken te weten wat zij denkt of voelt. Ocean James is de eerste persoon in tijden die haar echt lijkt te willen leren kennen, maar ze komen uit twee schijnbaar onverenigbare werelden. En Shirin heeft de muur om zich heen zo zorgvuldig opgebouwd dat ze niet zeker weet of ze wel in staat is om hem af te breken.